Η αλήθεια είναι πως όταν κάνεις ένα παιδί κανείς δεν σε προετοιμάζει γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Άλλοι σου λένε για τον ύπνο… για τα ξενύχτια και την κούραση…
Άλλοι σου λένε για τις ροζ ή γαλάζιες ιστορίες που ακολουθούν ένα μωρό… τα χαμογελάκια του, το σφίξιμο του χεριού του γύρω από το δάχτυλό σου, το κλάμα του που μοιάζει στ’ αυτιά σου με μελωδία.
Κανείς δεν σου λέει, πως από την στιγμή που γίνεσαι γονιός, από την στιγμή που για πρώτη φορά θα ανοίξει τα μάτια του και θα σε κοιτάξει, ζεις δια παντός σε ένα καθεστώς τρόμου.
Κανείς δεν σου λέει, πως από την στιγμή που θα το πάρεις για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, και θα νιώσεις την γρήγορη ανάσα του, η ζωή σου θα είναι πια έρμαιο του φόβου.
Από εκεί ξεκινούν τα πάντα… πριν την αγάπη, την λατρεία, την αδυναμία, την κούραση, την υπνηλία, το πρώτο πράγμα που νιώθεις, είναι ο ΦΟΒΟΣ.
Και συνειδητοποιείς ξαφνικά, μέσα σε μόλις μια στιγμή, πως αυτή θα είναι πια η ζωή σου. Ένας φόβος γι’ αυτό το πλάσμα. Ένας φόβος γι’ αυτά που θα του δώσεις, για αυτά που θα ζητήσεις και δεν θα μπορέσεις να του δώσεις, για αυτά που θα θελήσεις να του δώσεις και πιθανόν να μην τα δεχτεί… Για όλα εκείνα που μπορεί να του συμβούν είτε είσαι εκεί είτε δεν είσαι!
Όπως για παράδειγμα όταν θα το έχεις ταΐσει, θα το έχεις κάνει μπανάκι, θα το έχεις βάλει προσεκτικά στο λίκνο του να κοιμηθεί… κι ένας ήχος θα σε κάνει να τρέξεις σαλόνι – δωμάτιο γρηγορότερα κι από τον ταχύτερο και καλύτερα ντοπαρισμένο σπρίντερ… για να διαπιστώσεις ότι έπεσε ως δια μαγείας το κουρτινόξυλο.
Εσύ θα παγώσεις, θα κοιτάξεις ότι το μωρό σου ούτε καν έχει καταλάβει τι γίνεται… και μετά θα σου περάσουν χίλιες σκέψεις από το μυαλό. Χίλιες σκέψεις που θα σου κόψουν τα πόδια από τον φόβο. Κοιτάς πόσο ξυστά έπεσε το κουρτινόξυλο από το παιδί σου… κοιτάς πως από θαύμα δεν το άγγιξε… λύνονται τα πόδια σου, το νιώθεις… σκέφτεσαι… και αν… αν.. και τότε καταλαβαίνεις…
Η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια ίδια… όχι γιατί κάποιος κάπου κάποτε σε ξυπνά τις νύχτες κι ανακαλύπτεις ότι ο ΑΝΤ1 παίζει ακόμα στις 2 το πρωί τους Στάβλους της Ερριέτας Ζαΐμη, όχι γιατί η ζωή σου πια προσαρμόζεται γύρω από ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκο 53 εκατοστών και μετατρέπει τις κραυγές ανεξαρτησίας σου σε ένα αστείο πια… αλλά γιατί τώρα πια συναντιέσαι μ’ένα ολοκαίνουριο συναίσθημα! Το συναίσθημα του απόλυτου και ολοκληρωτικού φόβου για ΕΚΕΙΝΟ το πλασματάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου