Μανιτάρι...

Γροθιές στο στομάχι...

ενώνοντας την ασπίδα με το κοντάρι..

σηκώνοντας την σκόνη από το δρόμο..

τον πέτρινο και τον ανάγλυφο..

ανάγλυφες όπως οι φλέβες στον καρπό σου..

γυαλιστερές και άυλες αναπνοές

ανάμεσα σε κόκκινες σπηλιές χειλιών..

και μια βρεγμένη γάτα σε κυνηγάει..

για ένα ψαροκόκκαλο..

δοσμένο από δάχτυλα παρηγοριάς...

πεταγμένο χωρίς αξία...

να ξεσκίζει στομάχια ταύρων

που πια δεν αντέχουν τις πΛηΓές...

από μονομαχίες με ακόντια που μπήγονται

και δεν νοιάζονται

αν θα αναβλύσει αίμα

δάκρυα

και πόλεμος...

Η μάχη φτιάχτηκε για τους δυνατούς

και εγώ είμαι αδύναμη...

μανιτάρι στη γωνιά ενός δέντρου...

ποδοπατημένο

επειδή είναι
δΙαΦοΡεΤιΚό...